Ρομπέρ Τομά (1930-1989)

Αρχείο Παραστάσεων

Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους
του Ρομπέρ Τομά

• Το έργο
• Ταυτότητα παράστασης
• Ο συγγραφέας
• Οι κριτικές

Το έργο

Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους είναι μια σπαρταριστή ανατρεπτική κωμωδία χαρακτήρων που προκαλεί το αβίαστο γέλιο και το ενδιαφέρον του κοινού.
Στο σπονδυλωτό έργο, παρελαύνει ένα πανόραμα ανθρώπινων καταστάσεων και σχέσεων, άλλοτε ακραίων, δραματικών ή κωμικών, άλλοτε πάλι καθημερινών, στις οποίες όμως εμπλέκονται "περίεργοι" άνθρωποι.
Το έργο είναι γραμμένο για 5 ηθοποιούς, εκ των οποίων οι 3 υποδύονται όλους τους ρόλους των επεισοδίων πλαισιωμένοι από τον ξενοδόχο και την καμαριέρα. Είναι μια ερμηνευτική πρόκληση για τους ηθοποιούς.

Ταυτότητα παράστασης

Τίτλος: Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους

Συγγραφέας: Ρομπέρ Τομά

Παραγωγή: Θέατρο Οδού Ερμού (νυν Πρόβα)

Πρεμιέρα: Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 1997

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση: Πόπη Κόντου
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Τσόγκας
Σκηνικά: Μιχάλης Σδούγκος
Κοστούμια: Σοφία Παπαχρήστου
Επιμ.Μουσικής: Ιάκωβος Δρόσος
Φωτισμοί: Γιώργος Σταυρόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλίκη Κατσαβού

ΔΙΑΝΟΜΗ
Αντριέν (ξενοδόχος): Τάκης Χρυσούλης
Λουλού (καμαριέρα): Αλίκη Κατσαβού
Ροζέ - Μαρσέλ - Πόλο: Δημήτρης Πανταζής
Ντενίζ - Κλαρίσσα - Ελίζ -Μαμά - Μπεφ: Μαίρη Ραζή
Ζακ - Ντανιέλ: Μαρίνος Δεσύλλας

Ο συγγραφέας: Ρομπέρ Τομά (1930-1989)

Από την αρχή του 20ου αιώνα το Γαλλικό θέατρο παρουσιάζει όλη του την ζωντάνια. Μέχρι το 1948 ο Ρομπέρ Τομά αντικρίζει ένα θέατρο μάλλον αδιάφορο. Στις 28 Ιανουαρίου 1960 ο ηθοποιός και συγγραφέας Ρομπέρ Τομά, από άσημος και φτωχός έγινε διάσημος και πλούσιος. "Η Παγίδα" στη δεκαετία 1960-1970, καταξιώθηκε ως ένα από τα πιο επιτυχημένα αστυνομικά έργα. Υπολογίζεται ότι "Η Παγίδα" έχει ξεπεράσει τις 30.000 παραστάσεις παγκοσμίως. Το 1960 ήταν όμως σημαντική χρονιά για τον Ρομπέρ Τομά και για έναν επιπλέον λόγο: Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ ζήτησε να αγοράσει τα δικαιώματα του έργου για να το μεταφέρει στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Το 1961 γράφει το έργο "Οκτώ γυναίκες κατηγορούνται" και του απονέμεται το βραβείο "Okai dew Orfevres". Το 1962 γνωρίζει τον Αμερικανό παραγωγό Νταρίλ Ζανούκ, ο οποίος του πρότεινε να διασκευάσει και να σκηνοθετήσει τα έργα "Η καλή σούπα" του Φελισιέν Μαρσό και την "Πατάτα" του Μαρσέλ Ασάρ. Το 1964 γράφει το "Δεύτερος Πυροβολισμός" και το 1965 το "Συνεταίροι Δολοφόνοι." Το 1966 ο συγγραφέας θριαμβεύει πάλι με το έργο του "Ο θηλυκός παπαγάλος και το κοτόπουλο" το οποίο έφτασε τις χίλιες παραστάσεις στο Παρίσι. Το 1968 ο μεγάλος Γάλλος κωμικός Φερναντέλ στην τελευταία του εμφάνιση ερμήνευσε τον "Φρέντι" του Τομά. Το 1969 γράφει το "Απρόσκλητοι φίλοι" και το 1970 το "Διπλό παιχνίδι". Τότε αναλαμβάνει και τη διεύθυνση του θεάτρου "Εδουάρδος 7ος", με στόχο να το μετατρέψει σε αστυνομικό θέατρο. "Αν στα σαράντα του δεν πάρει κάποιος την απόφαση να πέσει στα βαθιά νερά, τότε, πότε θα το κάνει;" είχε δηλώσει με αφορμή τα νέα του καθήκοντα. Το 1972 υπογράφει την "Ορέλια." Το 1974 παρουσιάζεται για πρώτη φορά "Το δωμάτιο με τους Μανδαρίνους" στο Theatre des Nouveautes στις 18 Οκτωβρίου με τους Μισελίν Μπουντέ και τον Κριστιάν Αλέρ. Στην τηλεόραση προβάλλεται η στυνομική σειρά "Ένας παπάς έκπληξη" σε 26 επεισόδια. Το 1981 γράφει το έργο "Η Πριγκίπισσα Μπαράκα." Ο Ρομπέρ Τομά παράλληλα με τη θεατρική του πορεία έγραψε το σενάριο για πολλές μουσικές κωμωδίες με την Ανί Κορντί και τον Τίνο Ρόσι, ενώ παρουσίασε στην τηλεόραση τα περισσότερα θεατρικά του έργα, στη σειρά του Πιέρ Σαμπά. Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1989 σε ηλικία 59 ετών έχοντας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο μεθυστικό για έναν συγγραφέα από το να κάνει μια ολόκληρη αίθουσα να διασκεδάζει.

Κριτικές

(Λέανδρος Πολενάκης, εφημ. η κυριακάτικη ΑΥΓΗ. 11-1-98. σελ.39)

...Ένα τέτοιο σύγχρονο γαϊτανάκι, αποτελούμενο από ανεξάρτητα σκετς με χαλαρή σύνδεση, είναι το "Δωμάτιο με τους Μανδαρίνους" του Ρομπέρ Τομά. ανεβασμένο δεξιοτεχνικά, με πλήρη γνώση της συνταγής, του συνδιασμού των υλικών, της ποσολογίας... σερβίρεται στο "Θέατρο Οδού Ερμού", απολαυστικό, χαριτωμένο, πιπεράτο. Η μετάφραση (Πόπη Κόντου) είναι καλή, τα σκηνικά (Μιχ. Σδούγκος) και τα κοστούμια (Σοφία Παπαχρήστου) κάνουν σωστά τη δουλειά τους, η σκηνοθεσία του Σωτήρη Τσόγκα εμπιστεύεται τη δοκιμασμένη φόρμα του κειμένου, ακούει τους γρήγορους "φυσικούς" ρυθμούς του, εντάσσει σε σύνολο τις υφολογικές εναλλαγές, αναπτύσσει τους ρόλους ως θεατρικά θεωρήματα με κοινό παρανομαστή τη διαβολική αθωότητα της κούκλας. Η Μαίρη Ραζή... εκτελεί και μοιάζει να το απολαμβάνει καρφώνοντας με οίστρο, μία μία, τις ξύλινες γυναικείες φιγούρες του συγγραφέα. Ο Τάκης Χρυσούλης με το "ξηρό" χιούμορ του δίνει εδώ ένα ρεσιτάλ απολαυστικής μπουφονερίας. Ο Δημήτρης Πανταζής έχει έξοχους ρυθμούς, ο Μαρίνος Δεσύλλας ύφος κατακτημένο. Η νεότατη Αλίκη Κατσαβού, νομίζω στην πρώτη της εμφάνιση, είναι έκτακτη, διαθέτει "στόφα", φτιάχνει εδώ μια πλήρη "καμαριέρα" που ως γνωστόν είναι από τους πιο δύσκολους "μικρούς" ρόλους.

(Ηρακλής Λογοθέτης - Αθηνόραμα.)

...Ο Σωτήρης Τσόγκας σκηνοθέτησε την παράσταση του Θεάτρου της "Οδού Ερμού", πιστός στο πνεύμα του κειμένου, χωρίς όμως να πετύχει πάντοτε τους νευρώδεις ρυθμούς που απαιτεί το έργο με αποτέλεσμα να τους εκβιάζει μερικές φορές, ποντάροντας στη φωνακλάδικη εξωστρέφεια ηθοποιών, όπως η Μαίρη Ραζή που παρά τις μεγάλες μεταμορφωτικές της ικανότητες, μόνο στο τελευταίο και από κάθε άποψη καλύτερο, επεισόδιο μπόρεσε να δείξει τα υποκριτικά της χαρίσματα. Στο απλό ρεαλιστικής γραμμής σκηνικό του Μιχάλη Σδούγκου, ο Τάκης Χρυσούλης έπαιξε τον ξενοδόχο με άνεση και επιφυλακτική οικειότητα, ο Δημήτρης Πανταζής έχτισε ολοκληρωμένους ρόλους, ο Μαρίνος Δεσύλλας υποδύθηκε με εσωτερικότητα τα πολλαπλά του προσωπεία και η Αλίκη Κατσαβού αποτέλεσε πραγματική έκπληξη, καθώς έστησε επί σκηνής μια ολοζώντανη, αφελέστατη, πιπεράτη και σκαμπρόζα καμαριέρα.