Θεατρικός Συγγραφεάς & Ιστορικός
Βιογραφία: Ν.Ι. Λάσκαρης [1868-1945]
Θεατρικός συγγραφέας και ιστορικός του θεάτρου. Ο Πατέρας του ήταν συμβολαιογράφος, χωρίς καμιά ξεχωριστή άνθιση στα οικονομικά του. Τέλειωσε τις γυμνασιακές του σπουδές πάλι στην πρωτεύουσα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή. Μετά το δίπλωμά του, έφυγε στο Παρίσι, όπου έμεινε δύο χρόνια, με έξοδα του γνωστού πια και θρυλικού από τις διαρκείς διηγήσεις του, Ευστ. Γλυμενόπουλου, θείου του, αδελφού της μητέρας του.
Η ευγνωμοσύνη του στο θείο ήταν μεγάλη, του αφιερώνει πολλά έργα του και φροντίζει να του βάζει κάπου-κάπου και τη φωτογραφία του σε αθηναϊκά φύλλα (π.χ. «Αθήναι» 31 Δεκ. 1902), όπου τον βλέπουμε να φοράει τη δικηγορική τήβεννο και με χαμόγελο στην ευγενική μορφή του. Μια φορά που τον ρωτήσανε στην Αίγυπτο που είχε πάει, τι δουλειά κάνει, εκείνος απάντησε: «ανιψιός!», και είχε δίκιο. Με τη βοήθεια του θείου του έζησε απαλλαγμένος από βιοποριστικές αγωνίες.
Νωρίς αφοσιώθηκε στο θέατρο, με το οποίο είχε ήδη ασχοληθεί ως μεταφραστής, όταν ήταν ακόμη φοιτητής. Η πρώτη εξάλλου, κωμωδία του, «Ο Μίδας και ο κουρεύς του», είχε ανεβεί στο θέατρο το 1887.
Ο Λάσκαρης έγραψε δεκάδες κωμωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μονόπρακτα, μόνος ή με τη συνεργασία των Π.Δημητρακόπουλου, Δ.Γιαννουκάκη, Β.Ηλιάδη, Ι.Καμπούρογλου, Μ.Λιδωρίκη, Ηλ.Καπετανάκη, Γ.Πωπ, κ.ά. Από την πληθώρα των προσωπικών του δημιουργιών αναφέρονται εδώ οι κωμωδίες: «Μαλλιά Κουβάρια» (1897), «Υπό εχεμύθειαν», «Το κοκαλάκι της νυχτερίδας», που μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και παίχτηκαν σε πολλά ξένα θέατρα. Από τις οπερέτες του αναφέρονται «Στα παραπήγματα», «Πικ νικ» με μουσική Θ.Σακελλαρίδη, «Η πριγκίπισσα της Σασσώνος», με μουσική Σ.Σαμαρά, «Η Άσπρη Τρίχα», με μουσική Δ.Λαυράγκα.
Γενικά ως συγγραφέας, ο Λάσκαρης είχε γερή τεχνική και πηγαίο χιούμορ, αλλά δεν κατόρθωσε να γράψει έργα με χαρακτήρες και βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή του είναι πολύ επικαιρική και ανεκδοτολογική.
Ως ιστορικός του θεάτρου, ο Λάσκαρης δημοσίευσε τα έργα «Ιστορία του ρωμαϊκού θεάτρου», «Θεατρικόν γαλλοελληνικόν λεξικόν» και «Ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου». Το τελευταίο αυτό είναι και το έργο της ζωής του και εκείνο για το οποίο το όνομά του θα μείνει στη νεοελληνική ιστορία. Έργο αγάπης και σοβαρότητας, πρόσφερε ουσιαστικά τη βάση για να δημιουργηθεί μια επιστημονική αντιμετώπιση του καίριου προβλήματος των πηγών και των αφετηριών του ελληνικού θεάτρου.
Διετέλεσε επίσης για ένα φεγγάρι διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1944).
Το 1883 παντρεύεται. Έζησε με τη γυναίκα του αγαπημένα, πενήντα δύο χρόνια.
Η ευγνωμοσύνη του στο θείο ήταν μεγάλη, του αφιερώνει πολλά έργα του και φροντίζει να του βάζει κάπου-κάπου και τη φωτογραφία του σε αθηναϊκά φύλλα (π.χ. «Αθήναι» 31 Δεκ. 1902), όπου τον βλέπουμε να φοράει τη δικηγορική τήβεννο και με χαμόγελο στην ευγενική μορφή του. Μια φορά που τον ρωτήσανε στην Αίγυπτο που είχε πάει, τι δουλειά κάνει, εκείνος απάντησε: «ανιψιός!», και είχε δίκιο. Με τη βοήθεια του θείου του έζησε απαλλαγμένος από βιοποριστικές αγωνίες.
Νωρίς αφοσιώθηκε στο θέατρο, με το οποίο είχε ήδη ασχοληθεί ως μεταφραστής, όταν ήταν ακόμη φοιτητής. Η πρώτη εξάλλου, κωμωδία του, «Ο Μίδας και ο κουρεύς του», είχε ανεβεί στο θέατρο το 1887.
Ο Λάσκαρης έγραψε δεκάδες κωμωδίες, επιθεωρήσεις, οπερέτες και μονόπρακτα, μόνος ή με τη συνεργασία των Π.Δημητρακόπουλου, Δ.Γιαννουκάκη, Β.Ηλιάδη, Ι.Καμπούρογλου, Μ.Λιδωρίκη, Ηλ.Καπετανάκη, Γ.Πωπ, κ.ά. Από την πληθώρα των προσωπικών του δημιουργιών αναφέρονται εδώ οι κωμωδίες: «Μαλλιά Κουβάρια» (1897), «Υπό εχεμύθειαν», «Το κοκαλάκι της νυχτερίδας», που μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες και παίχτηκαν σε πολλά ξένα θέατρα. Από τις οπερέτες του αναφέρονται «Στα παραπήγματα», «Πικ νικ» με μουσική Θ.Σακελλαρίδη, «Η πριγκίπισσα της Σασσώνος», με μουσική Σ.Σαμαρά, «Η Άσπρη Τρίχα», με μουσική Δ.Λαυράγκα.
Γενικά ως συγγραφέας, ο Λάσκαρης είχε γερή τεχνική και πηγαίο χιούμορ, αλλά δεν κατόρθωσε να γράψει έργα με χαρακτήρες και βαθιά κοινωνική παρατήρηση. Η παραγωγή του είναι πολύ επικαιρική και ανεκδοτολογική.
Ως ιστορικός του θεάτρου, ο Λάσκαρης δημοσίευσε τα έργα «Ιστορία του ρωμαϊκού θεάτρου», «Θεατρικόν γαλλοελληνικόν λεξικόν» και «Ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου». Το τελευταίο αυτό είναι και το έργο της ζωής του και εκείνο για το οποίο το όνομά του θα μείνει στη νεοελληνική ιστορία. Έργο αγάπης και σοβαρότητας, πρόσφερε ουσιαστικά τη βάση για να δημιουργηθεί μια επιστημονική αντιμετώπιση του καίριου προβλήματος των πηγών και των αφετηριών του ελληνικού θεάτρου.
Διετέλεσε επίσης για ένα φεγγάρι διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου (1944).
Το 1883 παντρεύεται. Έζησε με τη γυναίκα του αγαπημένα, πενήντα δύο χρόνια.
- [Βιβλιογραφία: 1.Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, Εκδοτική Αθηνών - 2.Πρόγραμμα Θεάτρου Καισαριανής «Μαλλιά Κουβάρια» - 3.Θεατρικό Λεξικό-Αλ.Σολωμού]
Λίγα Λόγια για το Θεατρικό έργο "Μαλλιά Κουβάρια" του Ν.Ι.Λάσκαρη
Το έργο του Ν.Ι.Λάσκαρη, Μαλλιά κουβάρια, είναι ένα θαυμάσιο δείγμα φαρσοκωμωδίας, που γράφτηκε πριν 100 χρόνια, στα τέλη δηλαδή του περασμένου αιώνα.
Δομή πανομοιότυπη με πολλά έργα που γράφτηκαν τις δεκαετίες ’50-’60, τη χρυσή εποχή της φάρσας στην Ελλάδα. Η φαρσοκωμωδία έχει μία συνταγή, τα πρόσωπά της εμπλέκονται σε παρεξηγήσεις, που προς στιγμήν οδηγούν τη ζωή τους τη σκηνική σε αναστάτωση, η οποία οφείλεται αποκλειστικά σε πλάνη.
Στα Μαλλιά Κουβάρια, τα πρόσωπα σιγά-σιγά χάνουν την επαφή τους με την αλήθεια και όσο η παρεξήγηση μεγαλώνει, τόσο αυτά χάνουν την επαφή τους. Τότε ο καθένας φτιάχνει τη δική του υποκειμενική αλήθεια. Οι ψεύτικες αλήθειες οδηγούν τις σχέσεις σε κρίση. Εδώ, φυσικά, η συνταγή θέλει και λίγο μυστήριο. Όλα αυτά, με μια πρώτη ματιά, φαίνονται σοβαρά και δεν θυμίζουν κωμωδία. Σοβαρά όμως είναι μόνο για τα πρόσωπα του έργου - και πολύ σοβαρά μάλιστα. Το αστείο, φυσικά, βγαίνει από τη γνώση του θεατή, του μπλεξίματος των προσώπων και διασκεδάζει με το χάος που δημιουργείτε. Το κωμικό βγαίνει από τον τρόπο που τα πρόσωπα βιώνουν την ψευδή και την υποκειμενική τους αλήθεια.
Δομή πανομοιότυπη με πολλά έργα που γράφτηκαν τις δεκαετίες ’50-’60, τη χρυσή εποχή της φάρσας στην Ελλάδα. Η φαρσοκωμωδία έχει μία συνταγή, τα πρόσωπά της εμπλέκονται σε παρεξηγήσεις, που προς στιγμήν οδηγούν τη ζωή τους τη σκηνική σε αναστάτωση, η οποία οφείλεται αποκλειστικά σε πλάνη.
Στα Μαλλιά Κουβάρια, τα πρόσωπα σιγά-σιγά χάνουν την επαφή τους με την αλήθεια και όσο η παρεξήγηση μεγαλώνει, τόσο αυτά χάνουν την επαφή τους. Τότε ο καθένας φτιάχνει τη δική του υποκειμενική αλήθεια. Οι ψεύτικες αλήθειες οδηγούν τις σχέσεις σε κρίση. Εδώ, φυσικά, η συνταγή θέλει και λίγο μυστήριο. Όλα αυτά, με μια πρώτη ματιά, φαίνονται σοβαρά και δεν θυμίζουν κωμωδία. Σοβαρά όμως είναι μόνο για τα πρόσωπα του έργου - και πολύ σοβαρά μάλιστα. Το αστείο, φυσικά, βγαίνει από τη γνώση του θεατή, του μπλεξίματος των προσώπων και διασκεδάζει με το χάος που δημιουργείτε. Το κωμικό βγαίνει από τον τρόπο που τα πρόσωπα βιώνουν την ψευδή και την υποκειμενική τους αλήθεια.
- Από το πρόγραμμα του Θεάτρου Καισαριανής για την παράσταση του έργου
Φωτογραφία Νικόλαου Λάσκαρη από τη wikipedia
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Θα χαρούμε να μάθουμε τη γνώμη σας.